آقاي زورو
جثه‌ ريزي‌ داشت‌ و خوش‌ سيما بود و خوش‌ مَشرَب‌. فقط‌ يك‌ كمي‌ بيشتر از بقيه‌ شوخي‌ مي‌كرد. نه‌ اينكه‌ مايه‌ تمسخر ديگران‌ شود، كه‌اصلاً اين‌ حرف ها توي‌ جبهه‌ معنا نداشت‌. سعي‌ مي‌كرد دل‌ مؤمنان‌ خدا را شادكند.
از روزي‌ كه‌ آمد، اتفاقات‌ عجيبي‌ در اردوگاه‌ تخريب‌ افتاد. لباس هاي‌نيروها كه‌ خاكي‌ بود و در كنار ساكهاي شان‌ افتاده بود، شبانه‌ شسته‌ مي‌شد وصبح‌ روي‌ طناب‌ وسط‌ اردوگاه‌ خشك‌ شده‌ بود. ظرف‌ غذاي‌ بچه‌ها هردو، سه‌ تا دسته‌، نيمه‌هاي‌ شب‌ خود به‌ خود شسته‌ مي‌شد. هر پوتيني‌ كه‌شب‌بيرون‌ از چادر مي‌ماند، صبح‌ واكس‌ خورده‌ و برّاق‌ جلوي‌ چادر قرار داشت‌...
او كه‌ از همه‌ كوچكتر و شوختر بود، وقتي‌ اين‌ اتفاقات‌ جالب‌را مي‌ديد، مي‌خنديد و مي‌گفت‌:" بابا اين‌ كيه‌ كه‌ شب ها زورو بازي‌ در مي‌آره‌ و لباس‌ بچه‌ها و ظرف‌ غذا را مي‌شوره‌؟"
و گاهي‌ هم مي‌گفت‌: "آقاي‌ زورو، لطف‌ كنه‌ و امشب‌ لباس هاي‌ منم‌ بشوره‌ وپوتين هام‌ رو هم‌ واكس‌ بزنه‌."
بعد از عمليات‌، وقتي‌ "علي‌ قزلباش‌" شهيد شد، يكي‌ از بچه‌ها با گريه‌گفت‌:" بچه‌ها يادتونه‌ چقدر قزلباش‌ زوروي‌ گردان‌ رو مسخره‌ مي‌كرد؟ 
زورو خودش‌ بود و به‌ من‌ قسم‌ داده‌ بود كه‌ به‌ كسي‌ نگم‌."

حوري عزيزم!!!

فاو بوديم!

گفتم:"احمد! گلوله كه خورد كنارت، چي شد؟"

گفت:" يه لحظه فقط آتيش انفجارشو ديدم و بعد ديگه چيزي نفهميدم".

گفتم:" خب!
گفت:" نميدونم چه قدر گذشت كه آروم چشمامو باز كردم؛ چشمام، تار تار مي ديد.فقط ديدم چند تاحوري دور و برم قدم مي زنند.
يادم اومد كه جبهه بوده ام و حالا شهيد شده ام.
خوشحال شدم. مي خواستم به حوري ها بگم بياييد كنارم؛ اماصدام در نمي اومد.
تو دلم گفتم: خب، الحمدالله كه ما هم شهيد شديم و يه دسته حوري نصيبمون شد.
مي خواستم چشمامو بيشتر باز كنم تا حوريا رو بهتر ببينم؛اما نمي شد.
داشتم به شهيد شدنم فكر مي كردم كه يكي از حوري ها اومد بالا سرم.

خوشحال شدم. گفتم:حالا دستشو مي گيرم و مي گم حوري عزيزم! چرا خبري از ما نمي گيري؟!
خداي ناكرده ما هم شهيد شديم!.
بعد گفتم:"نه! اول مي پرسم: تو بهشت كه نبايد بدن آدم درد كنه و بسوزه؛ پس چرا بدن من اينقدردرد مي كنه؟!
داشتم فكر مي كردم كه يه دفعه چيز تيزي رو فرو كرد توشكمم.
صدام دراومد و جيغم همه جا رو پر كرد.
چشمامو كاملا باز كردم ديدم پرستاره.خنده ام گرفت.

گفت:" چرا مي خندي؟".
دوباره خنديدم و گفتم:" چيزي نيست و بعد كمي نگاشكردم و تو دلم گفتم: خوبه اين حوري نيست با اين قيافه اش؟!

فرق بي سيم ها

روزي سر كلاس آموزش مخابرات فرق بي سيم «اسلسون» را با بي سيم «پي آر سي» از بچه‌ها پرسيدم.
يكي از بسيجي‌هاي نيشابوري دستش را بلند كرد، گفت: « مو وَر گويم؟»
با خنده بهش گفتم: «وَر گو. »

گفت: «اسلسون اول بيق بيق مِنه، بعد فيش فيش منه. ولي پي آر سي از همو اول فيش فيش مِنه.»
كلاس آموزشي از صداي خنده بچه‌ها رفت رو هوا.

ساعتهاي 1 و 2 نيمه شب بود كه در ميان همهمه و شليك توپ و تانك و مسلسل و آرپيچي و غرش هواپيماهاي دشمن در عمليات بزرگ كربلاي 5 ، فرمانده تخريب بعد ازچندين بار صدا زدن اسم من ، بالاخره پيدايم كرد و گفت : حميد هرچه سريعتر اين اسرا را به عقب ببر و تحويل كمپ اسرا بده . سريع آماده شدم.

سي و دو نفر اسير عراقي كه بيشترشان مجروح بودند ، سوار بر پشت دو دستگاهخودروي تويوتا شدند و من با يك قبضه كلاش تاشو با نشستن بر پنجره خودرودستور حركت خودروها را به سمت كمپ اسرا صادر كردم ! مسافتي طي نكرده بودم 
كه متوجه شدم چند اسير عراقي به من نگريسته و اسمم را صدا زده و با همميخندند. اول تعجب كردم كه اينها اسم مرا از كجا ميدانند . زود به خاطر آوردم صدا زدن هاي فرمانده مان را كه به دنبال من ميگشت و عراقيها نيز ياد گرفته بودند . من با 18 سال سني كه داشتم از لحاظ سن و هيكل از همه آنها كوچكتر بودم. بگي نگي كمي ترس برم داشت . گفتم نكند در اين نيمه شب ، اسرا با هم يكي شوند ومن و راننده بي سلاح را بكشند و فرار كنند.

بدنبال واژه اي گشتم كه به زبان عربي به معناي نخنديد يا ساكت باشيد ، بدهد .
كلمه « ضحك » به خاطرم آمد كه به معناي خنده بود. با خودم گفتم : خوب ! اگربه عربي بگويم نخنديد ، آنها مي ترسند و ساكت مي شوند . لذا با تحكم و بلند داد زدم لا اضحك. با گفتن اين حرف علاوه بر چند نفري كه مي خنديدند ، 
بقيه هم كه ساكت بودند شروع به خنده كردند . چند بار ديگر لا اضحك را تكراركردم ولي توفيري نكرد.

سكوت كردم و خودم نيز همصدا با آنها شروع به خنده كردم. چند كيلومتري كه طيكرديم به كمپ اسراي عراقي رسيديم و بعد از تحويل دادن 32 اسير به مسئولينكمپ ، دوباره با همان خودروها به خط مقدم برگشتيم . در خط مقدم به داخلسنگرمان كه بچه هاي تخريب حضور داشتند رفتم و بعد از چاق سلامتي قضيه را 
برايشان تعريف كردم. بعد از تعريف ماجرا ، دو سه نفر از برادران همسنگر كهدانشجويان دانشگاه امام صادق (ع) بودند و به زبان عربي نيز تسلط داشتند ، 
شروع به خنده كردند و گفتند فلاني مي داني به آنها چه مي گفتي كه آنها بيشتر مي خنديدند! تو به عربي به آنها مي گفتي « لا اضحك » كه معني آن مي شود « من نميخندم» و براي اينكه به آنها بگويي نخند يا نخنديد ، بايد مي گفتي « لا تضحك » ................. آنجا بود كه به راز خنده عراقيها پي بردم.

برويد دنبال كارتان

از بلند گو اعلام كردند جمع شويد جلو تداركات و پتو بگيريد. هوا به اندازه كافي سرد بود.

كه فرمانده گردان با صداي بلند گفت: كي سردشه؟ همه جواب دادند: دشمن. گفت: بارك الله. معلوم مي شود هنوز سردتان نيست بفرماييد برويد دنبال كارتان. پتويي نداريم به شما بدهيم!

آقا ما سوت بزنيم؟

براي شبهاي عمليات و رفتن به كمين، گشت و شناسايي و مواقع حساس، رزمهاي شبانه حكم تمرين و كارورزي داشت. همه توصيه فرماندهان را در اين شبها اين بودكه بچه ها به هيچ وجه با هم صحبت نكنند، حتي اگر ناچار باشند تا سكوت و خويشتن داري ملكه شان بشود، نه تنها حرف نزدن بلكه توليد صدا نكردند به هر شكل ممكن. براي همين گاهي كه اسم كسي را صدا مي زدند يا دعوت به صلوات مي كردند، صحنه هاي خنده داري به وجود مي آمد.

از جمله در جلسه اي توجيهي به همين منظور دوستي از مسئول رزم شب كه تأكيد مي كرد حتي در گوشي نبايد حرف بزنيد چون شب صداها خيلي سريع انعكاس پيدا مي كند پرسيد: آقا اجازه است!، سوت چي، مي توانيم بزنيم!؟

يا زيارت يا شهادت

از آن اشخاصي بود كه دائم بايد در ميان گودالهاي قبر مانند، سراغش را مي گرفتي. يكسره مشغول ذكرو عبادت بود. پيشاني بندي داشت با عنوان «يا زيارت يا شهادت» كه حقش را خوردند. از آنجا مانده از اينحا رانده! هر وقت هم براي پاكسازي ميدان مين داوطلب مي شد نامش در نمي آمد. آخر جنگ بچه ها يك پارچه تهيه كرده و روي آن نوشته بودند: كمك كنيد. روي دست خدا باد كرده، دعا كنيد تير غيب بخورد.

ولادت و معرفت به معبود

ناهيد كودكي مهربان، مسئوليت پذير و شجاع بود كه در دامان عفيف مادر، با رشد جسم، روح معنوي خود را پرورش مي­داد. آن قدر در محراب عبادت با خدا لذت مي­برد كه به پدرش گفته بود: «اگر از چيزي ناراحت و دلتنگ باشم وگريه كنم، چشمانم سرخ مي شود و سرم درد مي گيرد. اما وقتي با خدا راز و نياز كرده و گريه مي­كنم، نه خسته ام، نه سردرد و ناراحتي جسمي احساس مي كنم، بلكه تازه سبك تر و آرام تر مي­شوم».

نوجواني از جنس ايمان و شهامت

با شروع حركت هاي انقلابي مردم ايران، ناهيد هم به سيل خروشان انقلابيون پيوست و با شركت در راهپيمايي ها و تظاهرات ضد طاغوت در جرگه دختران مبارز كردستان قرارگرفت.

روزي با دوستانش به قصد شركت در تظاهرات عليه رژيم به خيابان هاي اصلي شهر رفت. لحظاتي از شروع اين خيزش مردمي نگذشته بود كه مأموران شاه به مردم حمله كردند. آنها ناهيد را هم شناسايي كرده بودند و قصد دستگيري او را داشتند كه با كمك مردم از چنگال آن دژخيمان فرار كرد. برادرش مي گويد؛ «آن شب ناهيد از درد نمي توانست درست روي پايش بايستد. بر اثر ضربات ناشي از باتوم، پشتش كبود رنگ شده بود». 

بعد از پيروزي انقلاب اسلامي و شروع درگيري هاي ضد انقلاب در مناطق كردستان، همكاري اش را با نيروهاي ارتش و بسيج و سپاه آغازكرد. شروع اين همكاري، خشم ضد انقلاب به خصوص گروهك كومله را كه زخم خورده فعاليت هاي انقلابي اين نوجوان و ساير دوستانش بود، برانگيخت.